Z dzieckiem w podróży. Hiszpania

                        W ciagu pięciu dni przelecieliśmy prawie 5000 tys km, przejechaliśmy autem 700 km i tyle samo super szybkim hiszpańskim pociągiem. Poruszaliśmy się metrem, autobusami, taksówkami, zrobiliśmy wiele kilometrów na piechotę, a to wszytsko z naszym roczniakiem.  I po tej wyprawie mogę stwierdzić, że podróżowanie z dzieckiem jest możliwe, a nawet przyjemne. Ba! rewelacyjne. A w dodatku przez połowę naszej trasy towarzyszył nam  kociak Argo, z naszej hodowli Fradoll, którego dowoziliśmy do nowych właścicieli i to był główny cel naszej wycieczki. A korzystając z okazji zwiedziliśmy Madryt i Walencję.  Podróżowanie  z dzieckiem i kotem również jest możliwe.           I wiecie co, koty bardziej lubią latać niż jeździć. Argo cały lot przespał, a w aucie nie udało mu się  zamilknąć nawet na sekundę. Natomiast Antkowi podobało się cały czas o ile oczywiście miał zapewnione rozrywki:).

Oglądając zdjęcia, aż sama nie wierzę, że jakimś cudem udało nam się to wszytsko tak zorganizować, że nie pogubiliśmy bagaży, zdążaliśmy na wszystkie połączenia, a w dodatku czerpaliśmy przyjemność z naszej wyprawy. A wszystko załatwialiśmy z minimalnym wyprzedzeniem. O 20 wieczorem nie mieliśmy jeszcze zarezerwowanego hotelu w Walencji, a o 3 rano ruszaliśmy w drogę. Na szczęście natrafiłam na ten(KLIK) hotel, na jakimś turystycznym blogu. Dlatego ja również podlinkuję Wam miejsca, w których się zatrzymywaliśmy, akurat może ktoś z Was skorzysta.

Ale od początku. Bagaż ograniczyliśmy do prawdziwego minimum. Spakowałam całą nasza trójkę do jednej walizki, która ważyła 17 kilogramów i jednego bagażu podręcznego. Nie wiem jak tego dokonałam, bo kiedy jechaliśmy nad morze nasze auto wypchane było po brzegi. A przecież w walizce znalazły się  pampersy i słoiczki i jeszcze cała reklamówka leków…… bo jechaliśmy totalnie zakatarzeni. Od lekarza dostałam receptę do zrealizowania i w razie pogorszenia sytuacji miałam dzwonić. Na szczęście hiszpański klimat nam sprzyjał i o dziwo mimo kataru Antek przesypiał całe noce.

W internecie wynalazłam lekki i chyba jeden z najtańszych wózków, który naprawdę świetnie się sprawdził. Na pewno opiszę go Wam w kolejnym poście. Myślę, że taki wózek to podstawa jakiejkolwiek dalszej wyprawy. Jeśli nie Antka, pakowaliśmy tam nasze torby i zawsze było lżej. Zabraliśmy też chustę, jednak nie było w ogóle potrzeby, żeby z niej korzystać.

W Madrycie zatrzymaliśmy się w hotelu Ibis budget. Za pokój zapłaciliśmy 50 euro. Tutaj troszkę nie wstrzeliliśmy się z lokalizacją. Wszędzie było daleko, a chcąc zaoszczędzić na czasie braliśmy taksówki.  Chyba bardziej opłacałoby się wynajęcie droższego hotelu w centrum. Sam Madryt nie zrobił na nas spektakularnego wrażenia, choć może byliśmy tutaj za krótko i nie poznaliśmy jego prawdziwego oblicza. Za to sami Hiszpanie to naród bardzo otwarty. Każdy taksówkarz czuł się w obowiązku rozweselania Antka, kiedy był marudny.Każdy śpiewał i robił jakieś swoje popisowe miny. Widać było, że dzieci w Hiszpanii odgrywają ważną rolę, choć całkowicie nie przekładało się to na ilość fotelików w taksówkach i krzesełek do karmienia w restauracjach. To było dla nas dość problematyczne, bo takie krzesełko bardzo ułatwia nam zjedzenie jakiegokolwiek posiłku. Tym bardziej, że Antek je sam i jest mu po prostu nie wygodnie na moich kolanach, a tym bardziej w wózku.

Walencja natomiast nas oczarowała. Zachwyciła swoja atmosferą. Mieszkaliśmy w samym centrum w starej kamienicy. W pokoju z mozaiką na podłodze, z drewnianymi okiennicami w oknie i trzy metrowymi drzwiami. Za trzy doby zapłaciliśmy 86 euro. Miasto zadziwiło nas nowoczesną architekturą i zabytkami, których jest tam niezliczona ilość. Gubiliśmy się w wąziutkich, starych, urokliwych uliczkach. A woda w morzu Śródziemnym jest cieplejsza w październiku niż u nas w lecie w Bałtyku. Przez całe miasto ciągnie się wyschnięte koryto rzeki, które jest całkowicie zaadaptowane. Służy jako park, miejsce spotkań i różnego rodzaju rozrywki.

 

Paella Valenciana – danie regionalne- zapiekany ryż z dodatkiem szafranu i owocami morza

Regionalny napój – Horchata – w smaku do złudzenia przypomina sok z marchewki

 

Hiszpanie chodzą naprawdę ładnie obcięci, dlatego wpadliśmy na pomysł, że właśnie tutaj po raz pierwszy zaprowadzimy Antka do fryzjera. Okazało się to nielada wyzwaniem, bo poprostu nie mogliśmy znaleźć żadnego salonu. Po całym dniu poszukiwań, pewna Hiszpanka powiedziała nam, że wszyscy do fryzjera chodzą do chińskiej dzielnicy. I faktycznie, tam znależliśmy kilka salonów na jednej ulicy.

 

W chińskiej dzielnicy zjedliśmy też rewelacyjną kolację, bo jak się okazało nasz polskie żołądki są za duże, a portfele za małe, aby żywić się jedynie Paellą za 15 euro za osobę. W chińskiej retauracji za 15 euro dostaliśmy trzy dania, których nie byliśmy w stanie wspólnie zjeść, nawet z pomocą Antka.